Nondeju, wordt ik wakker met een keel als schuurpapier. Dat kan maar twee dingen betekenen: of ik heb gister te veel geluld, of het is weer tijd om snel een biertje te gaan drinken tijdens De Vurtocht. Nou ja, laten we eerlijk zijn—waarschijnlijk beide. Dus even snel mijn bojemke leggen, want deze carnavalszaterdag wordt er eentje voor in de boeken.
Rond 13.00 uur afgesproken met dochterlief Sascha. Al jaren een traditie, en niet zomaar eentje. Nee, deze samenwerking heeft ooit zelfs een officiële erkenning opgeleverd van die Lieshoutse bierbrouwers. Een oorkonde, jawel! Niet vanwege onze ingetogenheid, maar omdat we samen waarschijnlijk meer bier hebben geconsumeerd dan menig dorpscafé op een gemiddelde zaterdagavond. Chef Carnaval, zo noemen ze me. En eerlijk? Terecht. Ik draag die titel met trots, net zoals mijn inmiddels wat gehavende carnavalsjas, waar nog de sporen van voorgaande feesten in te vinden zijn.
Carnaval is geen sprint, het is een marathon. Een waarin je van ’s middags tot diep in de nacht met een glimlach door de straten sjokt, af en toe een bekende tegen het lijf loopt die zich nauwelijks nog kan herinneren waar hij vanochtend is wakker geworden. Maar dat maakt niet uit, want de pils staat koud, de muziek is aan en de sfeer? Die is zoals altijd: ongeëvenaard.
Dus, vrienden, hef het glas, gooi de remmen los en geniet van dit fantastische feest. Want voor je het weet, is het weer Aswoensdag en zitten we massaal aan de thee.
Salaai!
