Het begon allemaal zo veelbelovend. Vorige week donderdag stond ik al te popelen om de carnaval in te duiken bij de Schuur. Mijn outfit hing klaar, de biertjes stonden koud, en mijn humeur was opperbest. Alleen één klein detail: mijn lichaam dacht daar blijkbaar anders over. Een kuchje hier, een snotneus daar—ach, dat mag de pret niet drukken, toch? Gewoon een beetje carnavalsverkoudheid, dacht ik nog optimistisch. Dus gezellig feesten, en het was ook gezellig. Pre-carnaval, waarom pas in 2025 had al veel eerder moeten gebeuren.
Vrijdag en zaterdag gingen nog net. Met een zakdoek in de ene hand en een biertje in de andere danste ik dapper door. Zondag begon het toch echt verdacht veel op een griepje te lijken. Hoofdpijn, spierpijn, en de energie van een natte dweil. Maar hé, opgeven? Dat doen we niet. Carnaval is een marathon, geen sprint. Dus voor de zekerheid maar een dagje rustig aan doen, gewoon thuis en wat gezelligs doen met mijn wederhelft.
Maandag, het beruchte keerpunt. Gelukkig was daar het Brabantse brunchke. Redder in nood: de broodjes van onze eigen ballen koning
die gaven me nét genoeg kracht om mezelf nog even staande te houden. Maar zodra de laatste kruimels waren weggewerkt en de feestmuziek op de achtergrond vervaagde, was het gedaan. Lempke uit. Finito. Carnaval ging door zonder mij, en ik? Ik ging op een spirituele reis door koortsdromen en zelfmedelijden.
Griep dus. En niet zo’n halfzachte ook. Hoge koorts, overal pijn, en een hoofd dat op exploderen stond. De enige polonaise die ik nog liep, was die naar de badkamer en terug. 3 dagen bivakkeerde ik onder een dekentje, in een mist van paracetamol en zelfbeklag. Shit happens, zeggen ze dan.
Maar kijk eens aan, het is vrijdag en ik leef nog. De koorts is weg, al ben ik nog steeds een beetje een snotfabriek en loop ik erbij als een stijve hark. Maar hé, ik kan weer rechtop zitten zonder het gevoel dat mijn hoofd ontploft. Een klein succesje!
Carnaval 2025? Die wordt legendarisch. Maar eerst even bijkomen en genieten van het mooie weer zonder kater, zonder snot, en zonder liters thee met honing.
Salaai en tot volgend jaar!
